De eerste paar dagen

Het is vandaag 10 november. Onze tweede hele dag hier alweer! Maar laat ik vanaf het begin beginnen.

Het afscheid nemen was niet leuk, maar met de gedachte dat ik 26 januari (al weer) terug ben, werd dat vervelende gevoel wat minder. En ja, we gaan namelijk iets heel leuks doen! Ons project!

Eerst gingen Kiki, Lianne, Marie, Julia en ik samen het vliegtuig in naar Londen. Dit was eigenlijk zo voorbij, we kregen alleen vreselijk sterke thee (tja, British Airlines hè). Op Londen Heatrow airport moesten we ongeveer 3 uur wachten. De anderen (Martine, Herman en Anne) waren ondertussen ook gearriveerd. Nu ging de lange vlucht beginnen (9 uur)! Ik zat gezellig op een rijtje met Julia en Kiki. Martine en Anne zaten een rijtje naast ons met een Indiër. Lianne mocht gelukkig voor ons zitten van de steward (ze heeft geruild met een meneer die toch alleen was). En Herman had geluk, zijn stoel werd overgeboekt en hij mocht in een soort van businessclass (incl. champagne!).

De vlucht verliep op zich wel goed. We kregen twee keer een maaltijd (avondeten en ontbijt). Een soort opgewarmde Indiase schotel met broodjes enzo. En we kregen uiteraard supersterke thee. Ik heb niet echt goed kunnen slapen in het vliegtuig, helaas. Maar heb de tijd gevuld met films kijken en kletsen. We kwamen ongeveer om 5:30 aan in Chennai (Indiase Tijd). Bij aankomst werden we meteen geconfronteerd met het feit dat je er toch wel (héél) anders uitziet en mensen geld van je willen hebben. We zijn daarom snel vanaf arrivals naar de departures gegaan. En toen begon eigenlijk pas het stomste van de hele reis… 8 uur lang wachten op het vliegveld totdat we een ‘domestic flight’ van SpiceJet konden pakken naar Tirunnelvedi. Iedereen was moe, had honger en wilde er gewoon al zijn! We hebben de tijd gedood met eten, slapen, praten en yathzee.

Maar eindelijk konden we inchecken! Ik gaf het e-ticket van mij en Kiki aan de mevrouw achter de balie en dacht: yes we kunnen doorgaan! Maar nee, we moesten de creditcard waarmee je het ticket geboekt had laten zien… HUH?! Dat wisten wij helemaal niet, en de creditcard waar ik mee betaald had, is van mijn ouders en lag dus gewoon in Nederland. De anderen hadden er ook problemen mee, sommigen hadden geluk en hadden toen al met een ‘eigen’ creditcard betaald. Maar goed.. na veel gebeld en gesmst te hebben (het was in NL half 8 ’s ochtends op zondag) kreeg ik eindelijk papa aan de lijn. Hij zou een foto sturen van de kaart zodat wij die aan de mevrouw van de balie konden laten zien. Jullie snapten wel dat dit enige stress opleverde… Anders moesten we bijbetalen of konden we niet mee! Gelukkig is het goed gekomen, maar we vonden het maar een rare regel… Het bleek uiteindelijk in héle kleine lettertjes op het ticket te staan, maar we werden daar tijdens het boeken niet voor gewaarschuwd.
Na het inchecken werd onze handbagage gekeurd door de douane. Er waren wel tien balies dus wij wilden al aansluiten in één van de rijen. Toen zag een van de meiden een bord met ‘Ladies Only’. Hmm… dat zal vast wel voor vrouwen zijn i.v.m. fouilleren. Het bleek een heel achenebbes zooitje te zijn. Één balie en veel te klein voor zoveel vrouwen. Terwijl de mannen tien balies hadden! Nou, dat is wel wennen als je uit Nederland komt hoor.

Het begon inmiddels keihard te stormen toen we het vliegtuig in wilden, daarom hadden we wat vertraging. Maar eenmaal boven de wolken was het slechte weer als sneeuw voor de zon weer verdwenen. Het was een klein vliegtuigje met twee propellers. We zagen overal rijstvelden en na een tijdje waren we geland. Onze backpacks werden handmatig in de hal neergezet en we liepen naar buiten. Daar stond het gele schoolbusje al op ons te wachten. De broer van Peter (de eigenaar van het weeshuis) heeft ons samen met de chauffeur naar het guest house gebracht (ongeveer twee uur rijden).We kregen meteen een soort speciale thee aangeboden met snacks en stelden ons voor. Later konden we lekker een Indiase maaltijd eten. Een soort van ronde platte rijstbolletjes met twee verschillende groentesauzen. Heel lekker! Daarna gingen we douchen, de douche is wel koud maar toch wel lekker in deze temperaturen! Wij hebben een kamer waar vier bedden in staan, maar we slapen met zijn drieën op de kamer (Kiki, Lianne en ik). Heel gezellig!
De eerste dag hebben we vooral uitgeslapen en uitgerust. We zijn het dorpje in geweest om even te verkennen. Wat wel even wennen is, is dat je moet aangeven wanneer je weg gaat en soms mag/kan je niet weg voor onze veiligheid. Zijn we in Nederland toch heel anders gewend! Ik snap het op zich wel hoor.
De straatjes zien er kleurrijk uit, roze en blauwe huisjes met af en toe een grauw gebouwtje er tussen. De winkeltjes zijn klein en bestaan uit een balie met daarachter uitgestalde spullen. Ik heb er nog slippers gekocht voor onder de douche (maar twee euro!).
Er kwamen veel kinderen op ons af en wilden allemaal met ons op de foto! Heel leuk maar ook vermoeiend. Zo veel aandacht ben je niet gewend, het lijkt soms alsof je een bekend iemand bent!

Het eten is hier trouwens heerlijk. Twee vrouwen van het weeshuis koken voor ons. Ze proberen rekening te houden met de pittigheid, maar soms staan onze monden in vuur en vlam. Ze vragen dan heel bezorgd: “are you okay”? De mensen van het huis zijn hier zo lief en gastvrij! We ‘mogen’ niet eens zelf de tafel afruimen of afwassen. Dat is soms wel raar want wij willen ze heus wel helpen! Het voelt soms een beetje dubbel.

De tweede dag kregen we een heftig en spicy ontbijt. Was wel lekker maar de dag ervoor kregen we zoete couscous met kokos en dat kies ik dan liever!
We gingen vandaag naar het weeshuis/school om de kinderen te leren kennen. Omdat het vakantie is (Divali) waren alleen de weeskinderen er. Dit zijn meisjes van de leeftijd 7 t/m 15 ongeveer. Ze waren allemaal zo enthousiast en gaven ons bloemetjes en wilden heel graag weten hoe wij allemaal heten. We hebben eerst een rondleiding gekregen en daarna kregen we een dansvoorstelling van de meisjes. Wij moesten daarna ook dansen, nou we voelden ons een stel lompe boeren. We bakten er helemaal niks van! En daarna zeiden ze nog: “you are a very good dancer!!!”. Ehh yeah right ;).
Na een vermoeiende dag zijn we naar huis gegaan en wachtten we op het eten. We horen al de hele dag vuurwerkknallen i.v.m. Divali het lichtjesfeest. We vroegen aan de mensen van het huis of er nog feesten waren in het dorpje. Ze zeiden van niet, en dat stelde ons teleur omdat wij op internet mooie foto’s zagen van het feest.
Toch zijn we na het eten even het dorpje in gegaan. In een klein steegje zagen we mensen van die ‘potten’ met vuurwerk. Je weet wel, zo’n doos waar dan allemaal vonken uit komen. Nou dat was echt geweldig! Iedereen verwelkomde ons en we kregen allemaal sterretjes in ons had gedrukt. Het werd steeds drukker en drukker, bijna het hele dorp stond om achten heen. Hier ben je echt een attractie, zo raar! Ook kwamen er allemaal mensen met schalen met eten. Ze zijn hier zo blij om je te zien. Echt raar want ik ben ook maar een mens…

Nou nu ga ik stoppen en zometeen lekker slapen! Morgen is er een ‘officieel welkom’ op school.
Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!

Liefs,
Manu