Week 2

Vorige week zaterdag ( 21 november) zouden we sari’s kopen met Kalyani (de vrouw van het huis waar wij in ‘wonen’). Daar hadden we allemaal erg veel zin in! Die ochtend kreeg een andere wending. De kinderen van de school (dus ook de kinderen van het kindertehuis in Sathankulam) hebben de gehele aankomende week examens! Een soort van Centraal Examen die dan de hele staat moet maken. Peter zei dat we dan het beste die week kunnen gebruiken om wat van de omgeving te kunnen zien. Superleuk natuurlijk. We begonnen meteen met het plannen van onze reis.

Voor dat we weg wilden gaan naar Tirunnelveli om sari’s te kopen, kregen we een mooie envelop met Hindoe-afbeeldingen er op. Een uitnodiging voor de bruiloft van de broer van Kalyani die zondag. We hadden meteen een goede reden om voor een sari te gaan kijken.

We gingen met de bus naar de winkel toe. Het was een enorm gebouw met verschillende verdiepingen. De begane grond was voor de goedkopere artikelen en had geen airconditioning. De tweede verdieping zag er veel luxer uit en daar waren de sari’s wat duurder. Al met al kostte mijn sari maar 20/25 euro incl. naaikosten voor het topje. Dat is echt goedkoop want de stof van de sari zelf is al 6 meter lang.

Toen we klaar waren gingen we nog een tijdje de bus in om naar een ander weeshuis van Ave Maria te gaan en daar te overnachten. Er wachtten daar ongeveer 60 kinderen op ons. Wow! Ze waren zo blij om ons te zien en wilden allemaal onze aandacht haha. Het is zo mooi dat die kinderen nog blij zijn/doen ondanks dat ze in een kindertehuis wonen! Dit is wel een ander soort huis dan die in Sathankulam. Na een nacht slapen op een matje op de grond (er waren niet genoeg bedden ), was Children’s Day aangebroken! Children’s day bestond uit heel veel optredens van kinderen. Ze deden allemaal verschillende dansjes, dat was zo leuk om te zien. De jongens deden ook mee, zij traden op met een echte stoere jongensdans met veel gestamp. Er was zelfs een jongetje verkleed als meisje en deed een meisjesdans, heel grappig.
Tussen de optredens door was er gelegenheid voor speciale gasten. De burgemeester was er en nog wat belangrijke mensen. Die deelden tassen en pennen uit aan de kinderen. Soms moesten wij ook wat uitdelen en zo heel nep op de foto staan. We vonden het best raar om te doen, wij hadden die spullen niet gekocht… Ook stelden ze ons voor en kregen we applaus, het was weer een hele show rondom ons haha. Het is in India gewoonte om een soort doek over iemands schouders te leggen om zo respect ofzo te tonen. Wij moesten dat ook allemaal doen bij die belangrijke gasten en weer op de foto. We deden het maar gewoon, maar toch vond ik het gek om te doen. Wij zijn toch gewoon zoals zij dachten we.

In de middag wilden we onze weg weer vervolgen om naar Madurai te gaan met de bus. Met onze dikke backpacks in de bus… dat viel nog niet mee haha! We hadden een goedkoop (maar prima) hotel geregeld uit de Lonely Planet en kwamen in de avond aan (oke ik koop als ik weer ergens heen ga ook een Lonely Planet gids zo handig!) We hebben de Meenakshi Amman tempel bekeken, heel indrukwekkend van buitenaf! Na het eten wilden we ook naar binnen gaan omdat om 21:00 bij het sluiten van de tempel er een soort ritueel wordt uitgevoerd. Overal waren beelden te zien en in het midden van de tempel lag een groot bad met fonteinen (waren helaas niet aan). Er was ook een speciaal gedeelte van de tempel dat alleen voor Hindoes was bedoeld. Van het ritueel kon ik weinig zien. Het krioelde namelijk van de westerse 50-plussers met telefoons en tablets die het tafereel wilden vastleggen en als een bezetene achter de mannen met trommels en fakkels achterna gingen. Ja je leest het goed, de jongeren hielden gepaste afstand en keken met hun ogen i.p.v. het scherm ;).
Wij waren trouwens ook de enige westerse jongeren samen met een paar Duitsers. We merkten dat het toerisme nog op gang moet komen in Zuid-India. Wel fijn voor ons natuurlijk.

De dag erna bleven we nog een middag in Madurai om de topjes voor onze sari’s te laten maken bij een kleermaker. Daarna gingen we de bus in om 4 uur later aan te komen in Thekkady waar we verbleven in een Homestay. De reis was niet erg fijn. Een paar van ons werden ziek helaas . Maar we kwamen aan in een mooi groene omgeving met palmbomen en aapjes in de bomen! We wilden gaan eten en de man van het hotel had ons naar een restaurant verwezen (natuurlijk om geld te verdienen haha). Het duurde erg lang om het eten te maken… volgens mij moesten ze nog boodschappen doen en om 12 uur ’s nachts waren we aan het eten. Daarna gingen we lekker slapen en hadden we al een activiteit gepland! We wilden naar een olifanten junction om daar de olifanten te bekijken en om er op te rijden. Ik had eerst mijn bedenkingen, omdat ik hoorde dat dit helemaal niet goed is voor de olifanten. Ik heb het uiteindelijk nog wel gedaan en ik vond het heel erg leuk. Alleen zou ik het niet nog een keer doen… Door deze activiteiten te doen en de mensen te betalen houd je natuurlijk wel het concept van olifanten gebruiken voor toerisme in stand. Het regende trouwens heel erg hard tijdens het rijden! De olifant had ons ook allemaal nog nat gespoten. Dat was wel grappig. De buien in Nederland zijn niks vergeleken met die van hier! In Tamil Nadu zijn er ook overstromingen, best erg. Het is regenseizoen, maar Peter zei dat deze hoeveelheid regen niet normaal is.

Na het middagje met de olifanten moesten we verhuizen van hotel omdat er geen plek voor ons was. Het uitzicht bij onze nieuwe kamer is prachtig! Echt zoiets had ik nog nooit gehad in mijn leven. Wakker worden en zelfs douchen met dat uitzicht ;). We hadden per ongeluk een plastic zakje met rijst buiten laten staan en daar kwamen aapjes op af. Echt zo grappig! Ze hebben heel netjes alle korrels opgegeten en het bakje laten staan zodat we die alsnog weg konden gooien.

De dag erna op woensdag besloten we een safaritocht te doen in Periyar Wildlife Sanctuary. We gingen heel vroeg om half 6 op pad met twee jeeps. We hebben veel zwarte apen gezien en zelfs 3 olifanten in het wild gespot! We mochten helaas niet zelf op pad om te wandelen omdat er in januari twee Indiase toeristen waren omgekomen door een olifant. Wel heel jammer want het was zo mooi daar! Het park is enorm groot 925 vierkante kilometer, genoeg om door heen te wandelen dus. Helaas hebben we geen tijgers gespot!

Op donderdag gingen we om 13:00 de bus in om naar Allepey te gaan! Dat is vlak bij de westkust van India. Allepey en die omgeving staan bekend om de backwaters. We hadden een kamer geregeld in een Guesthouse. Bij een stel dat een paar kamers verhuurt voor toeristen. Erg leuk . We waren allemaal erg moe van de reis en het was al laat dus na het eten gingen we lekker slapen! We werden alleen steeds wakker van een hondengevecht dachten we. Alleen de eigenaar liet ons daarna een hok zien met een hond met wel 10 puppies! Ze was die nacht dus aan het bevallen!

In de ochtend vroeg de eigenaar nog of we wilden kanoën op de backwaters of een dag en nacht wilden varen op een houseboat. We waren aan het twijfelen omdat we tijd nodig hadden om nog naar huis te reizen. Twee Amerikanen waren gisteren op de houseboat geweest en vonden het helemaal het einde. Ze zeiden dingen als: “once in a lifetime” en “incredible experience”. Daar konden we niet omheen natuurlijk! Dus we boekten de boot en gingen met de tuktuk naar het water.

Eenmaal aangekomen kwamen we op een mooie boot met loungekussens en twee luxe kamers . Lianne, Kiki, Julia en ik gingen samen op een kamer. Was even proppen maar met een matras op de grond lukt het wel haha! De bemanning (drie mannen) maakten eten voor ons. We kregen gebakken vis, lekker! Tijdens het varen hebben we lekker gerelaxt, was wel even nodig na dat reizen. We hebben genoten van het uitzicht en van de zonsondergang.

Zaterdag waren we om 9:00 van de boot af om naar het busstation te gaan. We moesten drie bussen nemen om uiteindelijk weer ‘thuis’ te komen. We hebben er ongeveer 12 uur over gedaan. Steeds vroegen we: hoe lang duurt deze reis? Maar 1,5 uur! Was het uiteindelijk 3 uur. En zo ging dat steeds door, vreselijk! Ook lang in de bus gestaan, prima hoor, maar na een tijdje was je dat echt wel zat met je tas en al die spullen die je in de gaten moest houden. Het laatste uur was het ergste. Het had zo erg geregeld in Tamil Nadu dat de wegen helemaal overstroomd waren. Bizar. We hobbelden over gaten in de weg. Ik vind het knap dat die bus het nog deed. Ik had ik een boek gelezen dat de bussen in India expres zo oud zijn zodat de onderdelen makkelijk te vervangen zijn. Ik moet zeggen, de bussen zien er niet uit, maar ze werken wel!

Eindelijk waren we weer ‘thuis’ en Peter wachtte ons op samen met twee vrouwen van het weeshuis. We kregen nog lekker te eten en zijn snel gaan slapen. De volgende dag moesten we namelijk weer om 7:00 op om ons klaar te maken voor de Hindoebruiloft! Toen we aankwamen op school zagen we twee grote posters/billboards met de namen van het bruidspaar. Op de andere poster stonden wij! HUH! Naja leuke reclame ofzo?

De vrouwen hielpen ons met onze sari’s. Wat ingewikkeld zeg… Ik weet echt niet meer hoe het moet als ik weer terug ben in NL. Misschien doe ik ‘m weer aan als het kerst is, dan moet ik weer extra goed opletten.
De meisjes van het weeshuis waren helemaal verbaasd over hoe we eruit zagen. Zo hadden ze ons nog nooit gezien! Ik vond het erg leuk om een keer een sari aan te hebben, al vond ik het wat oncomfortabel zitten. Dat kwam mede door de specialere en dikkere stof die ik had gekozen, de vrouwen die hun sari elke dag dragen hebben daarvoor speciale soepele stoffen gekozen.

De ceremonie was erg bijzonder om te zien. Het meisje werd vergezeld door de bruidsmeisjes in de hindoetempel van karton begeleid. Die stond in de grote hal van de school omdat het regende. Met veel muziek en geklingel kreeg ze bruid een ketting om en moesten de bruid en de bruidegom een paar keer buigingen maken (ik zag het verder niet heel goed). Tijdens het bekijken van dit schouwspel vroeg ik aan een meisje van het weeshuis waarom de bruid zo verdrietig keek. Ze antwoordde: “ze moet nu bij de familie van haar man wonen, en haar eigen familie woont 400 km verderop dus waarschijnlijk ziet ze die niet zo vaak meer”. Oef… dat vond ik wel zielig om te horen. In Nederland zijn bruiloften echt een feest voor het echtpaar, hier is het meer een feest voor de gasten had ik het idee.
Het eten voor en na de ceremonie vond plaats aan lange schooltafels. Het eten was opgediend op bananenbladeren, dat ziet er mooi uit en is handig. Ze gebruiken het namelijk als een soort wegwerpborden (alleen dan natuurlijk materiaal).

Na de ceremonie was het tijd voor foto’s. Heel. Veel. Foto’s. Bijna iedere gast ging uitgebreid op de foto met het bruidspaar. Het duurde wel twee uur!!! Uiteraard moesten wij ook weer op de foto en wilde iedereen selfies. Ik moet zeggen: ik vind het wel logisch… Westerse meiden in een sari is niet iets wat je elke dag ziet! Na een tijdje was het eindelijk gedaan met de foto’s en gingen we naar huis. Het was erg bijzonder om mee te maken.

Zo dat was me een weekje wel zeg! Ik ben zo dankbaar dat ik dit allemaal mee kan maken. India is echt een land met vele gezichten. Een enorm drukke kant (de grote steden) en een mooie rustige kant in de natuur.

Het is nu maandagavond en zal aan het einde van de week weer een blog schrijven. Vandaag hebben we namelijk al activiteiten gedaan voor ons project. Dat was erg interessant.

Tot snel en bedankt voor het lezen. (oei de blog is wel erg lang… maar kon over deze week wel een heel boek schrijven).
X Manu